خیابانی است دراز خاموش می روم در تاریکی و سکندری می خورم و می افتم
بر می خیزم و می روم کورمال لگد می کنم سنگهای خاموش و برگ های خشک را
کسی نیز در پی من لگد می کند سنگ ها را برگ ها را اگر قدم آهسته کنم او نیز آهسته می آید
اگر بدوم او نیز می دود بر می گردم هیچ کس همه جا تاریک است و هیچ دری نیست
فقط قدم هایم از من آگاهند می گردم و می چرخم در میان این پیچ ها
که یک سر به خیابان منتهی می شود به جایی که کسی منتظرم نیست
کسی به دنبالم نیست
به جایی که مردی را دنبال می کنم که سکندری می خورد و بر می خیزد
و با دیدنم می گوید :
هیچ کس
The Street
Here is a long and silent .
I walk in blackness and I stumble and fall and rice and I walk blind my feet trampling the silent stones and the dry leaves .
Some one behind me also tramples stone’s leaves .
If I slow down he slow if I run he runs I turn no body .
Everything dark and doorless only my steps oware of me .
I turning and turning among corners.
Which lead forever to the street where nobody waits for nobody follows me .
Where I pursue a man who stumbles .
And rises and says when he sees me nobody .
باز این صدای کیست که با گوشم آشناست
باز این چه آتشی است که همراه این صداست
یک قطره هم که منت دریا نمی کشد
دریا مگر چه چیز جز مجموع قطره ها است
آدم به باغ عشق خدا حرص سیب زد
بدنامیش به گردن شیطان بی نوا است
حیرت نکن که شهر در اشغال سفله ای است
" یک چشم در جماعت کوران ما خدا است "
این طایفه خروس سحر خیز می کشند
قومی دگر کجا و دیاری دگر کجاست ؟
رویای نیمه کاره چه می شود ؟
خشک می شود مثل کشکشی در آفتاب ؟
یا چرک می کند مثل زخم و بعد سر باز می کند ؟
مثل گوشت گندیده ای بو می گیرد ؟
یا شکرک می زند مثل مربایی خیلی شیرین ؟
شاید فقط مثل باری سنگین شکم می دهد ؟
یا اینکه منفجر می شود . . .
What happenes a dream deferred . . .
Does it dry up ?
Like a risin in the sun ? Or faster like soe and the run ?
Does it stink like rotten meat ar crust and suger over .
Like a syrupy sweet , Maybe it just sage . Like heavy load or doesit explode ?
فرصت بودن با تو اگه حتی یک نفس بود
برای باور بودن همه چیز و همه کس بود
از غم نبودن تو گریه کردم تو ندیدی
حق حق تلخ صدامو تو نبودی نشنیدی
ای تو جاری تو رگ هام
صدای پاک نفس هام
ای که بوی تو رو داره
لحظه های خواب و رویام
به دروغ شعر می گوییم
و با کلمات خالی
حصار کوچک خویشتن را رنگ می کنیم
با شعر نان می خوریم
بی وضو کلمات را مسح می کنیم
و خویش را به سجده می نشینیم
شعر با همه برادر است
حتی با گرگی که استخوانش را نخورده باشد
کاش می شد که شبی زمزمه فریاد شود
در پریشانی پاییز ز گل یاد شود
غصه از سینه بلبل برود بار دگر
بوستان از نفس قمری دل شاد شود
همسایه ام هر شب درد خود را
به تاقچه ی بخشد
و آرام می خوابد
درد من
اما بیدار می ماند
و برای درد همسایه
لالایی می خواند !
از دیدن یار برکنارم نکنید
در مانده و در د انتظارم نکنید
تا لحظه دیدار پر از شور و شرم
آسوده نهید و هیچ کارم نکنید
روز اول کار بود
احساس پادشاهی کردم
جاروی دسته بلندم را بلند کردم
روزنامه های عصر نوشتند
رفتگری آسمان را رفت و روب می کند
غروب بیکار به خانه برگشتم
در خیال اینکه . . .
روزی نوازنده بزرگی خواهم شد
از بخت بدم
هر وقت شیپور زدم
جنگ تازه ای آغاز شد