نسل سوخته

من از نسل سوخته ام با آرزوهای سوخته در سر زمین سوخته

نسلی غریب بی نان و نام    نسلی که در سراب  به دنبال آن هروله می کند

از تنگه حرامیان شقاوتمند  اگر بگذاریم  و کوله بار کلمه بر شانه های ماست

اگر در زیر پای اشتران چموش نماند آن سوی تنگه دشت فراخی است

با نهر های جاری و ذلال که در خاک حاصلخیز آن بذرهای پاک کلمه سبز خواهد شد

بر سنگهای سخت  بر دشنه های خونین در جمجمه های بی مغز حتی

کلمه خواهم کاشت  کلمه سبز خواهد شد خواهد رست من از نسل سوخته ام

امروز در من مرده است لحظه های ناب در من سوخته است

در من آرزوی فردا اگر زنده بماند  سبز خواهم شد خواهم رست چون نیلوفر بر  شعای بلند آفتاب خواهم پیچید

و آسمان را سبز خواهم کرد  در من اگر فردا بمیرد

جز سنگهای سوخته بر زمین و نیلوفر های سوخته در مرداب

چیزی نخواهد ماند